Stecci

«Det er noko knapt, lakonisk ved desse innskriftene. Ein poetisk ambisjon som ikkje er til å ta feil av. Og noko som for oss er påfallande: Dei er ikkje retta til den døde, men til den som står framfor dei og les. Her er ein invitasjon til å reflektera over tilhøvet mellom livet og døden, mellom tida før ein får sin eigen stein og tida då ein har ein ... Samstundes som dei dokumenterer ein poetisk praksis i ei anna tid, står dei for dagens lesarar fram som ei spegling av den modernistiske lyrikkens fortetting, inn mot eit punkt der avstanden mellom dei få orda opnar for ein enorm horisont, ein heilt ny måte å sjå verda på ... Om noko, så viser steinane at det finst ein gammal kultur i området som er sams, som går på kryss av dei grensene krigsherrane vil tvihalda på. I turbulente tider oppstår store kunstformer. Akkurat som sagadiktinga markerer brytinga mellom norrøn gudetru og kristendom i Norden. For at steccitekstane er stor kunst, det er det nå inga tvil om.»